ผมเชื่อว่าหลายคนคงอยากเป็นเชฟดังระดับโลก แต่มิได้หันหลังกับมามองดูตัวเอง...ว่าทำได้หรือเปล่า เพราะอาชีพ “ เชฟ ” เป็นผู้ที่สละเวลาทุกอย่าง ไม่มีโอกาสใช้ชีวิตเหมือนบุคคลทั่วไป ตื่นมาก็ต้องอาบน้ำ กินข้าว ไปทำงาน วันหยุดบางครั้งอาจจะไม่ได้อยู่ เป็นผู้ที่สร้างความสุขเล็กๆให้กับคนหนึ่งที่มาทาน อาหารไม่ได้เป็นสิ่งที่กินเข้าไปแล้วประทังชีวิตไปแค่วันๆๆ แต่อาจเป็นสิ่งที่ทุกคน เก็บเอาความทรงจำน่าประทับใจครั้งแรกก็ว่าได้ อย่างตัวผมเองยังจดจำได้ดี รสมือของแม่ ที่ทำกุ้งหวาน อร่อยอย่าบอกใครเลยผมยังจำได้ดีจนถึงทุกวันนี้ แม่เค้าช่างเลือกสรรหาวัตถุดิบดีๆให้ลูกเสมอ คุณคิดดูว่ากุ้งหวานสมัยนี้เค้าทำกันเป็นไงโห..... ผมกินไม่ได้ไปเลยหวานเป็นแตงเมนึกว่ากิน ท็อปฟี่กุ้งอะไรแบบนั้นไปเลย ต่อๆครับกับมาที่เรื่อง “ เชฟ ” ผู้ที่เป็นเชฟต้องคำนึกถึงอาหารที่จะเสิร์ฟออกไปทุกๆจาน ว่าดีพอแล้วหรือยัง ไม่ใช่สักแต่ได้ทำไปวันๆนะครับ เพราะอาหารเป็นศาสตร์และศิลป์ และยิ่งเป็นอาหารไทยแล้วละก็มีความซับซ่อนมากมาย วัตถุดิบและเครื่องปรุงต่างๆ แต่ละชนิดก็มีเท็กซ์เจอร์ที่แตกต่างกันไป ถ้าเราเลือกใช้ไม่เหมาะสมกับอาหารชนิดนั้นๆก็อาจจะ ทำให้รสชาติและหน้าตาเพี้ยนไปได้ คุณลองคิดดูว่าทำไมเชฟดังๆๆส่วนใหญ่มีแต่ผู้ชาย.......? แต่ผมไม่ได้ว่าผู้หญิงทำไม่ได้นะจริงๆๆแล้วมีท่านพระอาจารย์รูปหนึ่งได้กล่าวไว้ว่า ผู้หญิงเป็นคนที่ทำงานมีความรอบคอบมากกว่าผู้ชาย ทำอาหารอร่อยมากกว่าผู้ชายแน่นอน แต่ผู้หญิงส่วนมากอารมณ์มาอาหารไป........เป็นผู้ที่มีอารมณ์อ่อนไหวง่าย ขี้น้อยใจ เลยเป็นเหตุผลหนึ่งที่ส่วนใหญ่เชฟจะเป็นผู้ชาย แต่อย่าหลงตัวเองนะคราฟ......
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น